Baanwielrenster Shanne kreeg een hartinfarct: "Sindsdien ben ik ambassadeur bij sportieve acties."

“Ik begon met fietsen op de weg. Mijn broers fietsten ook en ik wilde met hen meedoen. Ik bleek er goed in te zijn. Bij wedstrijden reed ik tegen jongens van mijn eigen leeftijd, terwijl het normaal was dat je als meisje met jongere jongens meereed. Maar dat vond ik oneerlijk. Ik won vaak. Ook later, bij het Nederlandse Kampioenschap voor meisjes ben ik een paar keer eerste geworden.”

“Daarna ging ik in de Verenigde Staten in Colorado op trainingskamp voor de Olympische Spelen 2016 in Rio. Daar ging het mis. In de ochtend won ik nog een wedstrijd en stond zelfs in de finale. Maar ik voelde me helemaal niet goed. Als sporter ben je gewend tot het uiterste te gaan, je hebt een hogere pijngrens. Eigenlijk wilde ik de finale ‘s avonds gewoon rijden. Maar het werd afgelast vanwege de regen. Achteraf is dat mijn geluk geweest.”

“Ik werd meteen gedotterd en kreeg een stent. Gelukkig mocht ik toen vrij snel weer naar Nederland, want ik wilde het liefst thuis zijn. De maanden erna voelde ik me niet veel beter, ik had het gevoel dat ik niet herstelde. Daarom ging ik opnieuw het medische traject in, kreeg scans en een MRI. Uiteindelijk bleek dat de stent weer grotendeels was dichtgeslibd. In het AMC ben ik opnieuw gedotterd.”

“Daarna kon ik pas echt revalideren. Ik moest me van de arts heel rustig houden, en daarom begon ik met een korte wandeling. Ik was in die tijd heel moe en sliep veel, voelde me soms net een oude oma. Maar ik wilde terugkomen. Op Papendal kreeg ik fysiotherapie en begon ik voorzichtig met krachttraining. Het was fijn dat dat daar kon, voor mij een bekende omgeving waar ik me thuis voel. Langzaam krabbelde ik op.”

“Inmiddels heb ik geaccepteerd wat er gebeurd is, het is een deel van mij. Ik heb mezelf goed leren kennen. Mijn overtuiging is dat je mindset heel belangrijk is. Ik sta achter mijn keuze om topsporter te zijn. Ik wil laten zien dat je na een hartinfarct nog een goed leven kan leiden. Ga niet stilzitten, blijf actief en verleg je grenzen. Maar natuurlijk besef ik dat ik geluk heb dat ik nog op dit niveau kan fietsen.”

“In het begin zag de medische staf het het somber in, maar na 4 maanden kreeg ik groen licht om weer volop te gaan trainen. Nu ik erop terugkijk is dat best snel, maar zo voelde het toen niet. Een paar keer werd ik teruggefloten door mijn lichaam, maar het ging steeds beter. Wat was ik blij toen ik hoorde dat ik mee mocht naar Rio! Weliswaar als reserve, maar toch. Het gaf mij het vertrouwen dat ik weer op een hoog niveau mee kon fietsen.”

“Ik vind het fijn om op deze manier iets te kunnen betekenen voor de Hartstichting, want dit goede doel ligt mij nauw aan het hart. Er kan nooit genoeg geld ingezameld worden om stappen te zetten in de medische wetenschap.”

“Met alles wat ik heb meegemaakt met mijn hart, wil ik graag bijdragen aan onderzoek. In mijn familie zijn er veel vragen over erfelijkheid. Waarom kreeg mijn vader bijvoorbeeld zo jong een infarct?  Het zou mooi zijn als door onderzoek een genetische afwijking veel eerder op te sporen is.”