Herman laat na aan de Hartstichting: “Ik realiseer me elke dag dat mijn partner en ik er nog zijn dankzij levensreddend onderzoek.”

“Mijn partner Bert heeft een verleden met hartziekten. Al vanaf zijn geboorte heeft hij een hartruis, die pas tijdens zijn dienstkeuring werd ontdekt. De cardioloog constateerde een lekkende hartklep. Nadat Bert in 2009 duizelig werd, besloot de cardioloog een nieuwe, mechanische hartklep te plaatsen. Maar na 3 maanden kon hij geen voet meer voor de andere krijgen. De hartklep had losgelaten. Een nieuwe, biologische hartklep werd geplaatst.

Dat ging echter minder goed. Hij heeft weken met koorts in het ziekenhuis gelegen. Bert heeft daarna lang moeten revalideren. Weer later kreeg hij nog een pacemaker en hartstents. Daarna werd ik zelf geconfronteerd met hartritmestoornissen. Onlangs heeft Bert voor de derde maal een openhartoperatie ondergaan, gelukkig met goed resultaat. De impact van hartziekten is groot, want het levert veel zorgen en spanning op. Maar gelukkig konden we er voor elkaar zijn en hebben we onze zorgen kunnen delen.”

“Ik besef dat Bert het leven nog heeft en ik zelf aan hartritmestoornissen ben behandeld dankzij onderzoeken die de Hartstichting mogelijk maakt. Zonder de Hartstichting houdt het op, of is er veel minder mogelijk. Omdat de Hartstichting ons aan het hart gaat, hebben we er bewust voor gekozen om de Hartstichting in ons testament op te nemen. Zo kan levensreddend onderzoek ook in de toekomst plaatsvinden. Met ons geld wordt dus iets nuttigs gedaan.” 

“Door nieuwe behandelmethoden kunnen cardiologen mensen met hartziekten steeds beter opereren en hun leven weer teruggeven. Met nieuw wetenschappelijk onderzoek komen medici verder om mensen nog beter te helpen. Tegenwoordig kan bijvoorbeeld een nieuwe hartklep via de lies worden geplaatst. Dat scheelt uren operatietijd en veel complicaties na de operatie.”