Ingrid laat na aan de Hartstichting: "Mijn testament zegt iets over mijzelf. Van wat ik belangrijk vind in het leven."

Ingrid is dankbaar voor alle mogelijkheden die ze nog heeft. Het geeft haar voldoening om voor andere mensen klaar te staan. Want voor mensen die ziek zijn, kan ze soms wat betekenen. Daarom gunt ze het andere mensen ook om na een hartziekte een normaal leven te leiden. Ingrid legt graag uit waarom ze bewust heeft gekozen om aan levensreddend onderzoek bij te dragen, om in de toekomst levens te blijven redden.

“Ik weet eigenlijk niet of ik nu nog een hartziekte heb. Ik kan namelijk alles in het leven doen wat ik graag wil. Maar dat is niet altijd zo geweest. In 1972 begon ik mij ellendig te voelen en had ik nauwelijks energie. Bloedprikken leverde een vermoeden op van een niet goed functionerende schildklier. Bij mijn eerste bezoek aan de internist zag ik er zo belabberd uit dat hij meteen de cardioloog erbij haalde.

De diagnose: ‘Mijn hart was uit de bocht gevlogen.’ Te weinig schildklierhormoon vertraagt de hartslag, wat op termijn kan leiden tot hartfalen. De medicijnen gaven mij de rust die ik nodig had. Ik heb een halfjaar niet kunnen werken: een periode waarin ik in de overlevingsmodus zat. Ik had nauwelijks energie.”

“Na een halfjaar stond ik weer voor de klas. De schildklier was behandeld. Helaas ging het toch minder goed en kreeg ik van de cardioloog 2 keer een cardioversie. Tijdens deze behandeling wordt met elektrische schokjes een te snel hartritme omgezet in een normaal ritme. Dankzij medicijnen is het goed gekomen. Ik heb vertrouwen in mijn cardioloog, omdat hij met aandacht naar me luistert.”

“Ik help als vrijwilliger op bijeenkomsten van de Hartstichting over nalaten en levensreddend onderzoek. Mensen zijn geïnteresseerd, stellen veel vragen en zijn blij met alle informatie. Bijvoorbeeld over de mogelijkheden van veelbelovende onderzoeken. Maar ook de adviezen en tips van de notaris worden gewaardeerd.” 

“Ik ben dankbaar voor alle mogelijkheden die ik heb. Zo geniet ik van de mensen om mij heen of van hobby's. Ik vraag me wel eens af waar ik het aan te danken heb dat ik nog zoveel kan. Mijn moeder zei altijd dat je moet klaarstaan voor mensen die het nodig hebben. Ik ben onderdeel van de maatschappij, die ook veel voor mij heeft mogelijk gemaakt. Die maatschappij mag er best iets voor terug zien.”

“Als je niets vastlegt, kun je anderen opzadelen met vragen als ‘Waar wordt de opbrengst van het huis aan besteed?’ of ‘Wie krijgt die waardevolle ketting?’. Soms gebeuren er dingen die de overledene helemaal niet gewild zou hebben. 

Mijn advies is om vast te leggen wat je wilt in een testament. En dit niet vooruit te schuiven. Want je kunt er plotseling niet meer toe in staat zijn of er niet meer zijn, zeker als je alleen bent. ​Denk eerst zelf goed na en vraag dan om hulp van bijvoorbeeld de deskundige en integere mensen van de Hartstichting.”