Diagnose hartfalen: “Ik zie elke kleine vooruitgang als een overwinning”

“In het voorjaar van 2024 was ik op Bali. Tijdens het surfen, één van mijn grootste hobby’s, voelde ik me ineens heel slecht. Ik had geen pijn op mijn borst, maar aan de bovenkant van mijn buik. Dit was de onderkant van mijn hart, zo bleek later. Een dokter constateerde dat er niets mis was met mijn hart. De symptomen die ik had, werden niet herkend. Ik ben toen nog 5 dagen op Bali gebleven. Die dagen voelde ik me slecht, maar ik zette me eroverheen.”

“De terugvlucht duurde zo’n 30 uur. Aangekomen op Schiphol voelde ik me heel naar, maar weer liep ik door. Eenmaal thuis merkte ik dat ik niet eens meer naar de supermarkt kon lopen. Ik besloot de volgende dag eerst 2 uur voor de klas te staan en dan even naar de huisarts te gaan. Hij maakte een hartfilmpje. Dat was verontrustend, dus hij stuurde me meteen naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik de klap van mijn leven: ik had een hartinfarct gehad. Ik moest gelijk naar de hartbewaking.”

“In het ziekenhuis bleek dat de onderkant van mijn hart was afgestorven. Het gevolg van te lang doorlopen met mijn hartinfarct. Een paar van mijn slagaders zaten zo goed als dicht. De cardiologen zeiden: ‘We gaan een bypassoperatie doen met 4 omleidingen. Maar je bent nog jong, dus het komt wel goed.’ Maar niet dus. De MRI wees uit dat ik hartfalen heb.”

“De knijpkracht van mijn hart is afgenomen, de ejectiefractie is nog 35%. Bij een gezond hart is dit ongeveer 60 tot 70%, want er blijft altijd bloed achter in de hartkamers. Ik merk dat veel mensen om mij heen niet weten wat hartfalen is, ik moet het steeds weer uitleggen.”

“Het contrast kan ook niet groter. Ik was supergezond en fit, at gezond en was veel aan het sporten. Ik deed aan surfen, yoga en fitness. Na de operatie is mijn leven compleet veranderd. Ineens ben ik hartpatiënt met heel veel pillen per dag. Ik ben gaan revalideren en loop bij de hartfalenpoli. Ik heb een compleet ander lijf, ben snel kortademig en moe. Veel dingen die ik leuk vind, kan ik niet meer doen zoals vroeger.”

“In mijn geval is er sprake van erfelijkheid. Mijn vader was net zo oud als ik toen hij hartproblemen kreeg. Later is hij overleden aan een hartstilstand. Mijn vader had wel duidelijke klachten. Ik niet, alleen soms wat vage pijntjes. Bij zware inspanning krijg ik pijn in mijn kaak of van die plotselinge hitte-aanvallen. Dan vroeg ik me soms af of ik als man ook in de overgang kon zijn. Het jaar voor mijn infarct ben ik voor mijn doen wel vaak naar de huisarts geweest. Maar die dacht aan overspannenheid, want er speelden wat mentale dingen.”

“Het voelt allemaal heel onzeker. Hoe gaat het lopen in de toekomst? Ik ben leraar en nu aan het re-integreren. Ik wil te snel. Maar als je ziek wordt, krijg je er naast je lichamelijke en geestelijke problemen ook geldzorgen bij. Wat als ik niet meer volledig kan werken? Dan val ik terug in inkomsten, dat geeft wel financiële stress. Eigenlijk weet je niet hoe je alles moet verwerken en hoe je moet handelen, tot je zoiets zelf meemaakt. Die hele periode vanaf mijn hartinfarct is als een soort rouwverwerking, met alle fases die erbij horen.”

“Het is lastig te accepteren dat ik af en toe pas op de plaats moet maken. Ik moet mezelf niet meer vergelijken met wie ik was voordat ik ziek werd. Er zijn nog steeds goede dingen, zo heeft het me mijn hond gebracht. En ik ben minder gejaagd. Laatst heb ik weer mijn eerste surfles gegeven, voor mij echt een gigantische stap vooruit. Net als weer met de racefiets naar school. Eigenlijk zie ik elke kleine vooruitgang als een overwinning. Ik geef niet op.”