Onderzoek naar vaatziekten

In de wand van een slagader kan een zwakke plek ontstaan, die langzaam uitstulpt. Dit noemen we een aneurysma. De patiënt loopt met een levensgevaarlijke tijdbom rond, vaak zonder het te weten. Als het aneurysma openbarst, is de kans op overlijden zeer groot.

Bij vernauwingen in de beenslagaders (etalagebenen) heeft iemand kramp in de benen na een stuk lopen. Na even rusten is die pijn weer weg. De pijn komt door vernauwde vaten, waardoor de er te weinig bloed naar de spieren gaat. Bij ernstige vernauwingen treden de klachten al na een klein stukje lopen of in rust op. 

Vanaf de jaren 60 was het mogelijk om aneurysma’s te opereren met reconstructies van vaten. Dit waren zware operaties, waarbij de chirurg de buik opensneed, het aneurysma verwijderde en verving door een vaatprothese.

Eind jaren 70 was de techniek al een stuk eenvoudiger: chirurgen konden toen een vaatprothese ín het aneurysma hechten. Vanaf eind jaren 90 is het mogelijk om via een de lies een opgevouwen kunststof vaatprothese naar de plek van het aneurysma te brengen en de prothese daar uit te vouwen en vast te zetten.

Een operatie van een aneurysma is risicovol en wordt zo lang mogelijk uitgesteld. Lange tijd wist men niet goed wanneer opereren nodig is. Door onderzoek weten we nu dat het risico op scheuren snel toeneem bij een doorsnede vanaf 5 cm voor vrouwen en vanaf 5,5 cm voor mannen. Dan wordt opereren overwogen.

Er zijn steeds betere technieken om de groei van een aneurysma in de gaten te houden. Met een echo is te zien hoe groot de verwijding is en waar deze zich bevindt. En met een CT-scan zijn alle details te zien die nodig zijn voor een operatie.

Vroeger was het niet mogelijk om etalagebenen te behandelen. Daar is de afgelopen decennia veel in veranderd. Er zijn nu veel meer behandelingen mogelijk: dotteren, bypassoperatie of het plaatsen van kunstvaten.