Onderzoek naar hartinfarct

Vanaf midden jaren 70 krijgen alle ambulances hartmonitoren en defibrillatoren. Hiermee is de diagnose hartinfarct snel te stellen en is snel ingrijpen mogelijk bij een hartstilstand. Bij aankomst in het ziekenhuis kan bij een hartinfarct onmiddellijk gedotterd worden. Eind jaren 80 krijgen de ambulances de beschikking over stolseloplossende medicatie, zodat de behandeling al op weg naar het ziekenhuis van start kan gaan.

In de jaren 60 stellen cardiologen de diagnose hartinfarct al met een hartfilmpje (ECG).  Hierop is te zien waar de afsluiting zich ongeveer bevindt. Vanaf de jaren 70 is hartkatheterisatie mogelijk, een onderzoek om een vernauwde of afgesloten kransslagader zichtbaar te maken. Hierdoor kan de arts de ernst van de vernauwingen goed inschatten en een passende behandeling voorstellen.

In de jaren 60 bedenkt de Amerikaanse radioloog Charles Dotter een behandeling om verstopte bloedvaten te openen met een katheter. Pas jaren later werkt de Duitse cardioloog Andreas Grüntzig dit idee uit en in 1977 behandelt hij de 1e patiënt met een dotterbehandeling. Vanaf de jaren 90 stijgt het aantal dotterbehandelingen explosief. Tegenwoordig plaatsen cardiologen vaak direct een stent op de plek van de vernauwing, om te voorkomen dat het bloedvat opnieuw dichtgroeit.