Wendy kreeg een hartinfarct tijdens haar zwangerschap: "Ik werd 5 dagen na mijn bevalling wakker als hartpatiënt."

“Ik heb 's avonds boodschappen gedaan met mijn man Jimmy. Terwijl ik rustig aan mijn laptop wat e-mails zit te lezen, krijg ik buikpijn. Voor de zekerheid gaan we naar de verloskundige in het ziekenhuis. Daar blijkt dat ik weeën heb en 3 cm ontsluiting. Ik krijg weeënremmers en longrijpers toegediend. Daarna wordt het weer rustig.”

“Achteraf is het mijn geluk geweest dat ik al in het ziekenhuis was. Op een dag voel ik me opeens heel raar worden en bel de verpleging. Op dat moment krijg ik pijn op de borst, het straalt uit naar mijn linkerarm en kaak. Ik besef dat het niet goed is en dat het niks met mijn zwangerschap te maken heeft.”

“De verpleging komt en denkt eerst aan hyperventilatie. Maar ik zeg dat het echt niet goed is en benoem de pijnklachten. Dan wordt er een ECG gemaakt. Die is niet goed. Ik heb een hartinfarct gehad en moet met spoed naar het Radboudumc in Nijmegen.”

“De tweeling wordt gehaald met een spoed keizersnede na 32,5 week zwangerschap. Onze zoon Vinny weegt 1709 gram en dochter Roxy weegt 1870 gram. Ze doen het allebei meteen goed. Mij houden ze nog 5 dagen in slaap. Ik word wakker als 26-jarige moeder en hartpatiënt op de hartbewaking, waar ik drie weken lang lig.”

“Ik heb ernstig hartfalen overgehouden aan mijn hartinfarct. Ik heb een ICD en slik dagelijks medicijnen. Verdere behandeling is niet mogelijk. Er is nog onderzocht of mijn aandoening erfelijk is, maar er zijn geen erfelijke factoren aangetroffen.”

"In het najaar van 2018 kreeg ik een donorhart. Een dag die ik nooit zal vergeten. Ik had 's middags nog de kinderen uit school gehaald met mijn scootmobiel. Die avond zat ik televisie te kijken, de kinderen lagen al op bed. Ineens ging de telefoon. Op de een of andere manier wist ik gelijk dat dit hét telefoontje was dat er een donorhart voor me was."

"In het ziekenhuis krijg je dan eerst te maken met allerlei procedures en controles. Dat is heel vreemd. Je probeert je erop in te stellen dat je de operatie in gaat, maar tegelijk moet je er rekening mee houden dat het afgeblazen kan worden. Dat gebeurde niet, uiteindelijk kregen we groen licht. Het afscheid van Jimmy en mijn ouders, en al eerder van mijn kinderen en mijn schoonouders, was heel emotioneel. Maar ik heb altijd vertrouwen gehad dat het goed zou komen”.