Shorttrackster Yara van Kerkhof heeft een aangeboren hartafwijking: "Geef niet zomaar op, maar probeer je doel te bereiken."

“Toen ik een jaar of 3 was, merkten mijn ouders dat ik snel moe was en minder energie had dan andere kinderen. Mijn moeder nam me mee naar de huisarts, maar er werd niets gevonden. Toch voelde zij heel sterk dat er iets mis was, zij heeft toen aangedrongen op verder onderzoek.”

“De dag na mijn zevende verjaardag kreeg ik een openhartoperatie. In die tijd was het al mogelijk om via de lies te opereren, maar die techniek was nog zo nieuw dat mijn ouders er niet voor durfden te kiezen. De hele situatie was voor mijn vader en moeder heel erg onzeker en spannend. Toch gingen zij hier heel goed mee om, zij hebben hun spanning niet op mij overgebracht, waardoor ik het zelf niet als heel spannend heb ervaren.”

“Kort na mijn operatie begon ik met schaatsen. Mijn ouders schaatsten altijd al  in de winter op natuurijs, en mijn zus Sanne en ik wilden al jong mee. Om te leren schaatsen, gingen we op les bij de IJsvereniging Zoetermeer. Een uurtje per week, op van die houten schaatsjes. Na een jaar hadden we noren nodig. Maar door mijn hartaandoening had ik een groeiachterstand en voor mijn kleine voeten waren er nog geen noren. Mijn vader schreef een brief naar Viking. Zij hebben voor mij speciaal noren gemaakt in maat 28.”

“Al snel bleek dat ik goed in schaatsen was, en dat ik betere tijden neerzette dan mijn leeftijdgenootjes. Vanaf een jaar of 10 ging ik wedstrijden rijden. Die won ik niet vaak, want ik was een stuk kleiner dan de rest. Dat was niet erg, ik vond schaatsen vooral heel leuk, had veel vriendinnetjes op de club. Dat sociale aspect in sport is heel belangrijk. Eigenlijk heb ik destijds daarom voor shorttrack gekozen. Op een kleine baan, dichtbij mijn vriendinnen, veel gezelliger. Het compacte, de spelvorm, dat was wat me aansprak toen ik jong was. Nu is dat vooral de snelheid, tactiek en de onvoorspelbaarheid. Het geeft me echt een adrenaline-kick.”

“Zolang ik mijzelf nog constant kan verbeteren ga ik door. Of ik het nog 4 jaar volhoud tot de volgende Olympische Spelen weet ik nog niet. Ik moet het lichamelijk vol kunnen houden en het vooral leuk blijven vinden. Het is best pittig, iedere dag zo’n 5 á 6 uur trainen en naast het schaatsen studeer ik ook nog. Ik wil graag mijn master bewegingswetenschappen halen. Het gaat niet zo snel, omdat ik vaak weg ben voor het schaatsen en niet altijd alle tentamens kan doen. Maar mijn motto is: ‘geef niet zomaar op en zoek naar mogelijkheden om wel je doelen te bereiken’.”