Sandra had geen hyperventilatie, maar een serieus hartprobleem

“Het begon in 2006, ik was toen 41. Ik voelde me vaak niet lekker en viel regelmatig flauw. Wanneer ik bij kwam, voelde ik me verschrikkelijk. De huisarts zei dat ik hyperventilatie had, maar ik dacht dat het door stress kwam. Mijn moeder en broer waren kort na elkaar overleden, mijn broer was pas 48. In totaal ben ik in die periode zo'n 5 keer flauwgevallen. Tot die ene dag in 2008, ik reed in m’n auto en kreeg een hartstilstand.”

“Ik zou op bezoek gaan bij een vriend. Onderweg reed ik tegen een andere auto aan. Gelukkig ging ik nog geen 50 kilometer per uur. Omstanders die het zagen gebeuren hebben me uit de auto gehaald. Ze zijn gestart met reanimeren, wel zo’n 20 tot 30 minuten. De ambulance en traumahelikopter kwamen erbij."

"Toen we in het ziekenhuis kwamen, konden ze niets vinden. Ze hebben me 2 weken in een kunstmatig coma gehouden. Ik kan me van die hele periode niets herinneren.”

“Met mijn ICD heb ik eigenlijk nooit psychische problemen gehad. In 2011 heeft de ICD wel 2 keer moeten ingrijpen. Daarna kreeg ik een cryo-ablatie. Met een speciale katheter bevriezen ze dan het stukje hartweefsel dat hartritmestoornissen veroorzaakt. Hierdoor worden de hartritmestoornissen een soort van 'uitgeschakeld'. Na die ablatie was en bleef ik heel erg moe.”

“Mijn conditie ging zó naar beneden dat het jaren duurde om het goed te krijgen. Het ging heel langzaam en moeilijk. Nog steeds moet ik er echt rekening mee houden. Ik ga niet te laat naar bed en doe soms een dutje overdag. Anders hou ik het niet vol. Maar ik klaag niet, want ik leef nog. Dankzij de persoon die me heeft gereanimeerd én dankzij mijn ICD. In de tussentijd is mijn ICD al een keer vervangen.”

“Het leven gaat door. Ik werk weer en probeer nóg meer van het leven te genieten. Lekker op vakantie, leuke dingen doen en genieten van mijn kinderen en kleinkinderen. Ik ben niet bang dat mijn ICD weer afgaat. Ik hoop dat ik met mijn ICD nog lang mag leven. Dat is eigenlijk het enige wat ik wil. Ook hoop ik dat mijn kinderen deze ziekte niet hebben, want het is erfelijk.”

“Mijn vader, broer en ik hebben niet dezelfde aandoening. Dat bleek uit het erfelijkheidsonderzoek. Mijn broer heeft klachten en wordt onderzocht door de cardioloog, maar andere klachten dan ik. We weten nog niet precies welke hartkwaal hij heeft, maar hij krijgt medicatie en bloedverdunners. Onze hartziekte kan erfelijk zijn, dat is onderzocht. Mijn dochter heeft ooit al een hart-echo gehad, maar wil zich verder niet laten testen. Mijn 2 zoons mogen later ook zelf beslissen."