Otto en Muriel steunen de Hartstichting met een periodieke schenking

Otto en zijn vrouw Muriel zijn 58 jaar getrouwd en hebben al veel meegemaakt samen. In juni 2016 krijgt Otto een hartstilstand. Hij wordt direct gereanimeerd door omstanders. Dit heeft zijn leven gered. Otto en Muriel waren al donateur, maar na deze gebeurtenis besloten zij de Hartstichting structureel te steunen met een periodieke schenking.

Otto vertelt: “Al ruim 25 jaar hebben wij onze eigen stichting, de Lakeland Foundation. Deze naam verwijst naar het Lake District, richting de Schotse grens. Daar hebben wij elkaar ontmoet en is onze relatie begonnen.  Met deze stichting steunen we kleinschalige projecten, vooral in onze eigen buurt. Maar ook projecten van buurtgenoten die ontwikkelingswerk doen. Dat geeft ons veel voldoening.”

“Recent hebben we besloten het werk van de Hartstichting structureel te ondersteunen, een schenking voor een periode van 5 jaar. We weten nu uit eigen ervaring hoe belangrijk het is dat de Hartstichting zich inzet voor meer burgerhulpverleners en meer toegankelijke AED’s. Mijn leven is ermee gered.”

Otto zakte zomaar in elkaar

Otto: “Muriel, onze oudste dochter Jacky en ik waren door een goede vriend uitgenodigd voor de lunch in restaurant Het Amsterdammetje in Loenen. Tijdens het voorgerecht ging het mis. Ik zakte in elkaar."

Muriel: “Ik wilde Otto een hapje van mijn voorgerecht laten proeven, maar hij hing vreemd over zijn bord. Heel even dacht ik dat hij zich verslikt had. Maar hij zag helemaal grauw en voelde slap aan. Ik ben van oorsprong Engels en riep van schrik uit: ‘Help, I think he has a heart attack.’”

Muriel: “Direct kwamen er 2 koks uit de keuken gerend. 112 werd gebeld en de koks begonnen Otto te reanimeren. Een van hen riep ‘haal de machine’. 2 grote mannen, medewerkers van de naastgelegen Jumbo, kwamen onmiddellijk aangerend met de AED.”

Otto: “Ik weet zelf niets meer van wat er gebeurd is, zelfs van voor de hartstilstand ben ik uren kwijt. Pas na 2 dagen kwam ik weer bij. Mijn vrouw en dochter hebben me later alles verteld.”

Muriel: "De politie, brandweer en ambulance waren er heel snel. Met zwaailicht en sirene is Otto in volle vaart naar het AMC gebracht. Ik reed voorin de ambulance mee, het leek de Monte Carlo Rally wel.”

Onzekere dagen

Muriel: “In het ziekenhuis werd Otto direct naar intensive care gebracht. De andere kinderen werden opgetrommeld, onze zoon was er gelukkig heel snel. Otto was in coma, hij werd gekoeld en lag aan allemaal slangen en apparaten. Het was heel vervelend om te zien. En die nare geluiden.”

“Maar het ergste was dat ze niet konden zeggen hoe erg het was. We hebben 2½ dag in onzekerheid gezeten. Gelukkig gingen ineens zijn ogen langzaam open. Hij kwam bij en was heel verbaasd, want hij had geen idee waar hij was. Hij herkende ons wel direct, dat was zo’n opluchting.”

Otto: “Mijn herstel daarna ging goed. Wel had ik nog lang pijn aan mijn borstkas, die was zelfs blauw. Maar mijn hersens hebben geen ernstig zuurstoftekort gehad, waardoor ik geen blijvende schade heb overgehouden. Daar ben ik zo dankbaar voor. En er is een ICD met ingebouwde pacemaker geplaatst, om een nieuwe hartstilstand te voorkomen.”

Muriel: “Achteraf had ik voordat het gebeurde wel door dat het niet helemaal goed met Otto ging. Hij was moe, was continu aan het gapen en zijn kleur was anders, niet zo fris als normaal. Ik heb ook wel tegen hem gezegd dat hij misschien naar een dokter moest, maar hij luisterde niet en was eigenwijs.”

Angstig

Otto: “Voor mijn vrouw en dochter, en voor onze vriend, is het een grote schok geweest. Dat realiseer ik me heel goed, een hele nare gebeurtenis om mee te maken. Muriel vult aan: “Ik ben nu nog vaak angstig, dat gaat niet zomaar weg. Nog steeds ga ik af en toe kijken of Otto nog ademt als hij slaapt.”

Ontmoeting met mijn redders

Otto: “De gebeurtenis heeft ook grote indruk gemaakt op het personeel van restaurant Het Amsterdammetje en de mensen van de Jumbo die me geholpen hebben. Uiteraard zijn we later teruggegaan om iedereen te bedanken. Dat was een bijzondere ontmoeting. Maar toen ik een tijdje later tijdens ‘Lekker Laren’, een evenement hier in de buurt, de eigenaar en kok van het restaurant weer tegenkwam, kwamen bij mij de emoties pas los. Zij hebben mijn leven gered, natuurlijk samen met de medewerkers van Jumbo en alle hulpdiensten. Wij hebben zo veel respect voor iedereen.”

Otto: “Doordat het in de middag gebeurde, tijdens de lunch, was de supermarkt open. En dus was de AED bereikbaar. Als ik was gaan dineren, had de supermarkt gesloten geweest en had ik het niet overleefd. Een bizar idee. Nu hangt de AED daar overigens buiten, zodat hij altijd bereikbaar is.”

Muriel: “Wel gek hoor, hoe we daar nu op zijn gaan letten. En we vragen er ook naar bij bedrijven of instanties. Dan hangt er zo’n sticker dat er een AED aanwezig is. Maar lang niet altijd weten de mensen die er werken waar die precies hangt of ligt. Hiermee dragen we een klein beetje bij aan de landelijke aandacht die de Hartstichting hieraan geeft.”

Betrokken bij de Hartstichting

Otto: “De Hartstichting zet zich er al jarenlang voor in dat mensen die een hartstilstand krijgen op tijd gereanimeerd en gedefibrilleerd worden. Dit is zo belangrijk, het kan jaarlijks 2.500 levens redden. Zoals ook mijn leven is gered. Om onze dankbaarheid ook naar de Hartstichting te uiten, wilden we graag een financiële bijdrage leveren aan het goede werk dat zij doen.”

Otto: “In januari mochten mijn vrouw en ik bij de uitreiking van de Dekkerbeurzen zijn. Dat vonden we heel indrukwekkend. Er waren een aantal patiënten, maar vooral wetenschappers, medewerkers en collectanten van de Hartstichting bij aanwezig. Jonge onderzoekers kregen hele mooie bedragen voor hun onderzoek. De Hartstichting kijkt goed welke onderzoeken de meeste impact gaan realiseren voor hart- en vaatpatiënten. Uiteindelijk mogen dit jaar maar liefst 13 onderzoeken van start gaan. Ik vond het heel fijn om eens van dichterbij mee te maken waar het geld van ons, donateurs, aan wordt besteed.”

“We staan helemaal achter het werk en de projecten van de Hartstichting. Daarnaast zijn we samen met de Hartstichting aan het kijken hoe we met onze financiële hulp in onze regio een echte 6-Minutenzone kunnen maken. Bijvoorbeeld door het trainen van middelbare scholieren van een (internationale) school bij ons in de buurt. Of door het laten plaatsen van een of meer AED-buitenkasten in deze buurt. Zo dragen we bij aan de hartveiligheid in onze regio en helpen we tegelijkertijd mee aan de landelijke doelstelling om van heel Nederland één 6-Minutenzone te maken. Dat is toch prachtig.”