Margo heeft al jaren hartklachten zonder duidelijke diagnose: "Eigenlijk wil ik gewoon een etiketje."

"Rond mijn 40e had ik al wel eens hartritmestoornissen, maar de eerste serieuze klachten begonnen toen ik 65 was. We waren toen op vakantie in Duitsland met de kinderen en maakten een behoorlijke klim. Ineens kreeg ik het benauwd, had een zweetaanval en voelde een druk op mijn borst. Dit voelde niet goed. ‘Mam, je moet echt eens iets aan je conditie doen', zei mijn dochter nog."

“Eenmaal thuis ging ik naar de huisarts. Misschien moet ik gewoon naar de sportschool, zei ik. Maar de huisarts dacht daar anders over: ‘Naar de sportschool? Niks daarvan, jij gaat naar de cardioloog!'. De cardioloog kon echter niks ontdekken. We weten nu in elk geval dat je niks aan je hart hebt, kreeg ik te horen. Wat er wel was, dat wist ik niet.”

“De huisarts stuurde me weer naar de cardioloog. Maar opnieuw kreeg ik te horen: 'Mevrouw, er is niks te zien aan je hart.' Toch bleef ik klachten houden. Waren het dan misschien mijn longen? De huisarts wilde het nu ook echt weten. Bij een fietstest kreeg ik de instructie om flink door te trappen: 'Doe maar alsof je Alpe d’Huez beklimt.' Ik deed flink mijn best, maar opeens voelde ik me heel naar worden. De rest is aan me voorbij gegaan. Ik kwam bij op de hartbewaking.”

“Bij een hartkatheterisatie zagen ze een kleine vernauwing. Dotteren hoefde niet. Wel kreeg ik de hele cardiologische snoepwinkel: bloedverdunners, een bètablokker en cholesterolverlagers. Toen de klachten niet weggingen en almaar erger werden, stuurden ze mij door naar het OLVG. Ik ging erheen voor een hartkatheterisatie, maar kwam thuis met 3 stents. Er waren toch flinke vernauwingen gevonden.”

“Kort daarna las ik over problemen in de kleine vaatjes. Ik kreeg een verwijzing voor een cardioloog die daar affiniteit mee had. Zij ontdekte wel een kleine vernauwing en zag ook een zuurstoftekort bij het hart. Maar ze kon niet verklaren waar dat vandaan kwam. Ze vermoedt nu dat het mijn kleine vaatjes zijn. 'Ik kan die diagnose niet bevestigen, noch ontkennen', was haar conclusie.”

“Mijn klachten waren ondertussen nog steeds niet weg. Laatst wilde ik op de sportschool iets verder gaan dan normaal. Dat had ik beter niet kunnen doen, ik kreeg weer flinke pijn op de borst. De huisarts was er niet en thuis hield de pijn heel erg aan, ik zat te huilen op de bank. Mijn man belde 112. Op de ECG was niks te zien, geen raar ritme. En dus volgde weer dezelfde conclusie: 'Je hart is het niet.'”

“Kort daarna zouden we op zaterdag bezoek krijgen. In plaats van het bezoek kwam de ambulance. Want opnieuw kreeg ik een erge druk op de borst, werd misselijk en had pijn onder de linkerborst. Toen hebben ze me een nachtje gehouden. Op een echo zag de cardioloog niks geks: je hartkamer vult zich goed met bloed en de kleppen zijn prima.”

“De laatste keer dat ik klachten kreeg, was ik samen met mijn man een rondje om de plas aan het lopen vlakbij mijn huis. Dat doen we wel vaker. Maar op een gegeven moment voelde ik de druk opkomen en werd misselijk. We gingen even op een bankje zitten en ik verwachtte zo wel weer verder te kunnen. Het was nog maar een klein stukje naar ons huis. Dat lukte niet. Mijn man is toen naar huis gegaan, en heeft mij met de auto opgehaald.”

“Bij de cardioloog vertelde ik over die wandeling, en dat de spray onder de tong nu wél hielp. Die spray werkt minder goed bij problemen in de kleine vaatjes. De cardioloog liet me daarom toch weer een fietstest doen. Ik moest ook deze keer tot het uiterste te gaan. Ze wilden het forceren, opwekken wat ik tijdens die wandeling had. Maar ik werd weer heel naar, en belandde op de hartbewaking. Het was geen hartinfarct, maar ook nu kreeg ik geen verklaring. Dan moet er toch iets aan de hand zijn met die kleine vaatjes, zou je denken.”

“Inmiddels heb ik vier keer de hartbewaking van binnen gezien en ben ik helemaal doorgelicht. Niks te vinden. Dan aarzel je wel eens om 112 te bellen. Mijn man weet het af en toe ook niet meer. Moet ik weer 112 bellen? Dat is heel lastig. Het is elke keer een hoop paniek als die ambulance komt. En vaak gaan de klachten binnen een half uur tot een uur over.”

“Je weet het niet zeker hè? Als het echt een keer mis is, zit je eerst een half uur te wachten. Als het dan een zwaar infarct is, verwijt je het jezelf ook eeuwig dat je niet gebeld hebt. Je weet pas achteraf of je er goed aan hebt gedaan. Het was misschien anders geweest als het de eerste keer een echt infarct was geweest. Dan is er schade aan het hart. Dat wil je een tweede keer voorkomen, dus dan bel je wel 112 bij klachten.”

“Vroeger maakte ik het hele huis in een keer schoon. Nu moet ik soms tussendoor rusten. Het wisselt per dag, soms lukt het wel om meer dingen achter elkaar te doen. Het is lastig dat mijn lichaam steeds nee zegt. Soms wil ik dan gewoon een potje janken.”

"Ik hoop dat zich nieuwe vaatjes vormen door veel te bewegen, en hierdoor mijn klachten minder worden. Daarom fiets ik vaak met mijn man en bouw ik het zwemmen weer op. Ook wil ik graag naar de sportschool, maar wil dan wel dat daar iemand is die mijn situatie kent en snel kan handelen.”