Jennifer kreeg op haar 25e een hartstilstand: "Het is alsof iemand de wereld dichtdoet."

Jennifer begint haar verhaal als een gewoon vakantieverhaal. Maar als ze verder vertelt krijgt het een andere wending:

“Ik gooi mijn hoofd achterover en schud met m’n haar. Het voelt wat licht in m’n hoofd. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. ‘Oh wacht even’, zeg ik tegen m’n vriend, ‘ik word even licht in m'n hoofd.’ Hij kijkt me onderzoekend aan en glimlacht dan naar me.”

“Maar de vlekken worden erger, het zwart komt steeds meer binnen. ‘Duurt wel lang voordat het wegtrekt’, denk ik. Ik voel me raar, maar heb geen idee wat er aan de hand is. Dan voel ik m'n bewustzijn wegglijden. Het is alsof iemand de wereld dicht doet.”

“Ik pak de tafel nog vast, maar het maakt geen verschil meer. Slap zak ik van mijn stoel. Mijn vriend schrikt en springt op. Hij schudt aan mijn schouder en kijkt hulpeloos om zich heen. Hij weet niet wat er aan de hand is en wat hij moet doen. Andere gasten komen aangesneld. Vanuit de groep Duitsers nemen twee personen het voortouw. Een arts en een verpleegkundige, zo blijkt later. Er is een hoop tumult.”

“De arts constateert dat ik geen hartslag heb. Ik heb een hartstilstand. Ik was net 25 jaar. Hij roept dat er een ambulance moet komen en begint mij, samen met de verpleegkundige, te reanimeren. Mijn vriend belt in paniek met mijn vader. Hij legt uit dat ik bewusteloos ben en dat hij niet weet of ik nog wakker word. Je kunt je voorstellen dat mijn ouders totaal in shock waren.”

De studenten staren haar aan. Hun mond valt nog net niet open van verbazing. Hoe kan dit? Deze jonge meid, zo vol levenslust en energie? Een hartstilstand? Jennifer gaat verder.
 
“Acht minuten later arriveert de ambulance. De broeders sluiten een AED aan, die geeft een schok. Mijn hart begint dan gelijk weer te kloppen. Als ik bijkom, voel ik me eigenlijk wel oké. Ik wil iets zeggen, maar het lukt niet. Ik kan niet praten. Wel realiseer ik me dat mijn vriend niet aan me kan zien hoe het met me gaat en dat hij zich zorgen maakt. Om hem gerust te stellen, steek ik mijn duim omhoog.”

“Met de ambulance brengen ze me naar het ziekenhuis van Krakau. Daar lig ik ruim een week. Ik krijg er de 1e nacht allemaal onderzoeken, maar ze kunnen geen oorzaak vinden. De volgende dag zijn mijn ouders gelukkig al naar Polen gevlogen. De zorg is er die week op gericht om mij stabiel te krijgen zodat ik naar Nederland vervoerd kan worden. Eenmaal hier in het ziekenhuis krijg ik nieuwe onderzoeken. Bloed prikken, nieuwe scans.”

“Dan komt de uitslag, ik heb een ICD nodig. Het is een apparaatje dat ingrijpt bij gevaarlijke hartritmestoornissen. Daarnaast moet ik ook voor de rest van m'n leven medicijnen slikken voor m'n hart. Dat komt wel even binnen. Voor de operatie zelf ben ik niet bang. Ik wil dat het zo snel mogelijk achter de rug is, dan kan ik naar huis.”

Jennifer merkt dat haar verhaal indruk maakt op de studenten. Dit is de derde reanimatiecursus die ze organiseert dit voorjaar. Haar verhaal vertellen helpt haar in de verwerking van wat er is gebeurd. Én ze creëert er bewustzijn mee bij anderen.

“Na 3,5 week word ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik ga naar mijn ouders. Mijn zus en vriend zijn daar ook. Zij zorgen goed voor me, ik hoef maar te roepen en ze staan klaar. Die eerste dagen heb ik nog pijn van de operatie, maar dat is al snel weg. Daarna ga ik pas echt voelen wat ik heb meegemaakt. Ik ben bang om dood te gaan. Ik wil bijvoorbeeld ineens m’n begrafenis gaan regelen. Ik heb daarvoor nog nooit nagedacht over doodgaan of over of ik wel oud ga worden. Dacht alleen aan wat ik nog wilde met mijn leven.”

“Het helpt niet mee dat ze niet hebben kunnen achterhalen wat nu precies de oorzaak is geweest van mijn hartstilstand. Het kwam echt uit het niets. Er zijn geen erfelijke factoren gevonden, dat is wel onderzocht. 

Tot nu toe praat Jennifer er rustig over, maar haar laatste woorden verraden de emotie in haar stem. Ze geeft zichzelf even de tijd en vertelt verder.
 
“Mijn leven is er wel door veranderd. Misschien klinkt het cliché, maar ik vind andere dingen belangrijk. Leef bewuster, maak andere keuzes. Neem meer tijd voor m’n vrienden, geniet meer van kleine dingen. Ik doe wat me echt energie geeft, waar ik blij van word. Ik ben van baan veranderd en minder gaan werken. Al met al heeft deze heftige gebeurtenis me vooral mooie lessen gegeven. Ik heb zoveel geluk gehad. Het scheelde weinig of ik was hier niet meer geweest. Die achtste augustus 2021, ja echt, 8-8, staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.” 

“Ik ben vooral heel dankbaar. En daarom wil ik iets terugdoen. Iets betekenen voor anderen. Zoals de mensen die mij hebben geholpen. Zelf kon ik niet reanimeren. Eerlijk gezegd had ik er nooit bij stilgestaan. Dat je met een paar uurtjes cursus iemands leven kan redden. Echt het verschil kunt maken tussen leven en dood. Daarom ben ik er trots op dat uit mijn persoonlijke netwerk al zo’n 100 mensen een reanimatiecursus hebben gevolgd. Familie, vrienden, collega’s.”