Hartpatiënt Harm kreeg corona: "Ik dacht eerst dat het mijn hart was."

“Op 12 maart begon ik in de middag te hoesten. Ik voelde ook een lichte druk op mijn borst, waardoor ik in eerste instantie aan mijn hart dacht. In de avond had ik 38.8 graden koorts, toen dacht ik wel even aan corona. De volgende morgen belde ik de huisarts: ‘Ik hoest, heb koorts en voel druk op m’n borst’. De huisarts stuurde mij direct per ambulance naar het Eemland Ziekenhuis in Amersfoort. Op de afdeling cardiologie werd ik in quarantaine gelegd. Het kon immers ook om corona gaan.”

“Uit het bloed dat werd afgenomen wees niets op een hartprobleem. Wel had ik extreem weinig bloedplaatjes én een hele lage waarde witte bloedlichaampjes. Hierdoor vermoedde de arts dat ik een infectie had. Ik kreeg ook een coronatest, de uitslag duurt even. De arts dacht niet dat het corona was, en ik werd naar de afdeling interne geneeskunde gebracht. Hier moest ik wel weer in quarantaine. De prednison die ik kreeg moest na het weekend verbetering opleveren.”

“Die zondag en maandag is er weinig aan de hand. Ik begin zelfs te denken dat het best wel meevalt, die corona. De GGD neemt nog contact op en vraagt of ik mensen wil waarschuwen met wie ik contact heb gehad de afgelopen week."

“Ik kreeg het advies om bij koorts de maximale dosis paracetamol te slikken. Dat is vanaf die dinsdag ook wel nodig: ik heb rond de 39 graden koorts. Dat houdt wel een week aan, zelfs met de paracetamol. Ik heb totaal geen eetlust en ik heb me nog nooit zo koud gevoeld.”

“Er wordt nog één keer bloed afgenomen bij mij thuis. De uitslag stelt gerust, hoewel de bloedwaarden nog niet optimaal zijn. Maar op 22 maart krijg ik weer zo’n druk op de borst dat we de huisartsenpost bellen. De vervangende huisarts is er snel en constateert dat het er goed uit ziet: de longen zijn schoon, er zit voldoende zuurstof in het bloed. Het advies is: ‘hou vol!’ Twee dagen later voel ik dat ik het ergste gehad heb. Op zondag 29 maart zet ik voor het eerst weer een voet  buiten de deur.”

“Ik ben niet bang geweest dat het verkeerd zou aflopen. Ik realiseerde me natuurlijk wel hoe ziek ik was, maar er waren nog twee opties achter de hand: het ziekenhuis en de IC. Dus ik was lang niet aan het einde van een behandeltraject. En ik wist dat de huisarts en/of het ziekenhuis direct zouden ingegrepen als ik een seintje zou gegeven. Dat stelde me ook gerust.”

“Toch duurt het nog zeker een maand voor ik weer een beetje energie heb. Al mijn spieren waren slap. Vooral traplopen was in het begin confronterend, alsof je een berg beklimt. Ik las boeken die ik al eerder had gelezen, want die kostten me geen inspanning. Stapje voor stapje voelde ik de kracht terugkomen.”

“Normaal ga ik altijd een keer per week een uur naar de sportschool, maar nu was die dicht. Ik ben wel benieuwd wat ik nu aankan, ik moet vast nog wel wat sleutelen aan mijn conditie. Van de 6 kilo die eraf is gegaan door corona, is er inmiddels weer 3 kilo bij. Meer hoeft niet.”

“Alle bezigheden in en om het huis gaan goed. Ik kan weer gewoon traplopen en ben hier thuis lekker aan het opruimen. Zo'n 2,5 maand verder kan ik zeggen dat ik weer gezond ben. Gelukkig zonder restverschijnselen.”