Gui overleefde een hartstilstand: "Laat je niet verleiden om te roken".

“Ik was bijna op mijn werk toen dat gevoel kwam. Het leek alsof er een olifant op mijn borst zat, de pijn werd steeds heviger. Een collega was erbij en vroeg wat ik voelde. Ik zei dat ik pijn op mijn borst had. Ik ben gaan zitten en toen was ik er even niet meer." 

"Toen ik bijkwam was mijn leven veranderd. Als 30-jarige had ik een hartinfarct gehad en daarna een hartstilstand. Na reanimatie en diverse schokken van de AED hebben mijn collega en de broeders in de ambulance mij terug kunnen halen.”

“In het ziekenhuis was het vooral voor de mensen om me heen erg spannend. Ik ben 6 dagen in coma gehouden om mijn hart te ontlasten. Het was natuurlijk de vraag hoe ik eruit zou komen. Daarna was het de vraag wat ik allemaal weer zou kunnen. Ik besefte dat ik voortaan een hartpatiënt was en dat vond ik moeilijk te begrijpen. Vooral in de eerste weken.”

“De artsen en verpleegkundigen die mij hebben geholpen, hebben het fantastisch gedaan. Maar ik ben vooral enorm dankbaar voor de hulp van mensen die dichtbij me staan. Dankzij de steun van familie en vrienden ben ik er doorheen gekomen.”

"Het grootste cadeau was toen ik wakker werd en mijn lieve vriendin zag. Zij heeft me de hele tijd bijgestaan. Ik was superblij om haar weer te zien. Het lijkt misschien vanzelfsprekend, maar het is fijn om zoveel liefde te ervaren. Zonder mijn vriendin was dit een veel moeilijker geweest. Zij is mijn veilige haven waar ik altijd terecht kan.”

“Zo’n 3,5 maand na het hartinfarct ben ik flink gaan revalideren. Langzaam pakte ik mijn werk weer op. Het leven begon weer een beetje normaal te worden. Maar echt ‘normaal’ zal het nooit meer zijn. Ik moet goed kijken naar wat ik aan kan op een dag, mijn energie goed verdelen.”

“Toen ik mijn hartstilstand kreeg, was ik net 5 weken via een uitzendbureau aan het werk. Mijn werkgever is echt heel goed omgegaan met wat er gebeurd is. En nog steeds krijg ik alle steun. Ik werk nu halve dagen, meer lukt echt niet. Op mijn werk hebben ze daar begrip voor. Ik ben dan ook heel blij met mijn werkgever en collega’s.”

“In het dagelijks leven is het soms best moeilijk om met een hartziekte te leven. Aan de buitenkant zie je niet dat ik een beperkte hartcapaciteit heb en snel vermoeid ben. Dat geeft weleens problemen. Bijvoorbeeld in de trein, als het druk is en ik niet kan opstaan voor oudere mensen. Dat zijn lastige momenten.”

“Het is ook moeilijk om gewoon te accepteren dat je bepaalde dingen niet meer kunt. Ik zal nooit met mijn zoon kunnen voetballen. Gelukkig krijg ik goede begeleiding om met deze dingen te leren omgaan.”

“Ik begon op mijn 19e met roken, maar ben pas echt veel gaan roken toen ik op mijn 21e vanuit Brazilië naar Nederland kwam. Ik was eenzaam. De sigaret was mijn maatje, een soort troost. Toen stond ik er niet echt bij stil hoe ongezond roken is. Op een slechte dag rookte ik wel 30 sigaretten, dan ben je wel een zware roker."

“Het is moeilijk te zeggen wat de oorzaak is geweest van mijn hartinfarct. Er is geen erfelijke factor gevonden. De cardioloog vermoedt dat roken bij mij een belangrijke factor is geweest. Toch vind ik het moeilijk te geloven dat roken de enige oorzaak is geweest. Ik heb denk ik ook veel pech gehad.”

“Ik ben direct gestopt met roken, net als een aantal van mijn vrienden. Zelf heb ik er nu helemaal geen behoefte meer aan. In het begin af en toe nog wel hoor. Maar ik hou het tot nu toe goed vol, gelukkig.”

“Natuurlijk hoop ik dat mijn kinderen nooit met roken beginnen. Mijn zoontje heeft heel bewust meegemaakt wat er met mij is gebeurd. Mijn dochtertje niet, zij is nog te klein. Later, vanaf hun 25e jaar, worden zij uit voorzorg gecontroleerd, ook al is een erfelijke factor niet aangetoond.”

“Acties zoals Stoptober vind ik heel goed. Duizenden Nederlanders stoppen dan samen met roken. Die sociale steun kan heel goed werken. Maar een echte roker heeft meer nodig, vrees ik. Net zoals bij goede voornemens in januari, start hier een deel weer met roken.”

“Het allerbeste is om jongeren niet te laten beginnen met roken. Daar draag ik graag aan bij. Ik wil jongeren mijn verhaal vertellen en hen waarschuwen wat er kan gebeuren. Ik vind dat scholen daar ook een rol in hebben. En niet te vergeten de overheid. Er moeten maatregelen komen om roken onaantrekkelijker te maken, de marketing voor sigaretten tegengaan bijvoorbeeld. En ik sta er helemaal achter dat er op schoolpleinen en op sportverenigingen niet meer gerookt mag worden.”