Bas: “Een hartinfarct op mijn leeftijd, dat is een schokkende boodschap.”

"Ik werd ’s nachts wakker. Het was net of er een sterke band om mijn lichaam werd getrokken. Alsof alle lucht en leven uit me werd geperst. Het was een heftige pijn onder mijn longen, in de buurt van mijn maag. Ik dacht aan maagzuur en nam daarom een maagtablet."

"Even later trok de pijn weg, de tablet deed blijkbaar zijn werk. Achteraf bleek dit toeval. Het propje dat mijn slagader blokkeerde, schoot waarschijnlijk los. Daarom voelde ik me wat beter. Je wordt dus snel op het verkeerde been gezet."

“De dagen erna ging het niet goed. Ik kon de trap niet op zonder pijn, maar ik zei er niets over. Tot ik mijn kinderen naar school bracht en hevige pijn op mijn borst kreeg. Ik viel bijna van mijn fiets. Sabine, mijn partner, fietste voorop met onze oudste dochter. Ik moest door van mezelf, de kinderen hadden Sinterklaasfeest op school. Ik raakte steeds verder achter. Eenmaal op het schoolplein, wilde Sabine een ambulance bellen. Dat wilde ik niet. Niet op school, met al die kinderen en ouders erbij.”

"Ik liep terug naar huis, maar kwam bijna niet vooruit. Toen ik thuis was, wilde Sabine 112 bellen. ‘Bel de huisarts maar’, zei ik. Zij drong er bij de huisarts op aan om een cardioloog te bellen. Die cardioloog wilde dat ik direct zou komen. We zijn in onze eigen auto naar het ziekenhuis gereden."

"Op de spoedeisende hulp werd ik snel geholpen. Toen de bloeduitslag kwam, was het meteen duidelijk. Ik had een hartinfarct gehad. Eigenlijk zelfs 2. Die ene nacht, dat was er ook eentje. Ik geloofde het niet. Zoiets overkwam mij toch niet? Zeker niet op deze leeftijd? Maar ja, het ging echt over mij."

"De kransslagaders rond mijn hart zaten op 4 plekken ernstig verstopt. Dit zijn de grote aders die voor zuurstof naar je hart moeten zorgen. Ik liep dus met een soort tijdbom rond, maar dat wist ik niet. Een van die aders was al helemaal dicht en de andere 3 bijna. Ik moest geopereerd worden, liefst zo snel mogelijk. Maar het was coronatijd en de IC was vol. Met allemaal slangen en snoertjes lag ik aan de monitor te wachten. Uiteindelijk heb ik maar 6 dagen moeten wachten, toen kwam er een plek vrij."

"Aan de ene kant was ik blij dat ik geholpen zou worden. Aan de andere kant was ik bang voor de operatie. De avond ervoor ben ik voor de spiegel gaan staan. Ik wilde nog één keer naar mezelf kijken. Ik was me er heel bewust van dat het misschien de laatste keer zou zijn. In ieder geval de laatste keer zonder litteken."

"Ik was emotioneel. Dacht aan m’n vrouw en kinderen, aan m’n familie. Ik was bang om dood te gaan. De notaris is zelfs geweest. Ik wilde zeker weten dat alles goed geregeld was, mocht het mis gaan."

"De rustgevende medicijnen hielpen wel iets. Maar als je die operatiezaal ingereden wordt, ben je gewoon bang. Ik kan het niet goed uitleggen, die angst voor de dood. Van de operatie zelf weet ik niets. Het moment dat ik wakker werd, was heel gek. Ik merkte natuurlijk dat ik nog leefde, maar door de morfine zat ik in een roes."  

"Langzaam kreeg ik door dat er vooral rust was. Geen paniek. Mijn eerste vraag was of ze een ader uit mijn borst hadden gebruikt. Dit was belangrijk voor me. Een ader uit je borst gaat namelijk langer mee dan een ader uit je been. Het is een nieuwere techniek. Toen ze me vertelden dat dit zo was, kon ik rustig verder slapen."

"Ik had vreselijke pijn, 24 uur per dag. Ik probeerde zo min mogelijk te bewegen, maar ik móest m’n bed uit. In het ziekenhuis begin je namelijk gelijk met revalideren. Zo’n 6 dagen later ging het iets beter. Mijn vaatchirurg kwam zelfs een balletje overschieten in de ziekenhuisgang. Dit had hij beloofd voor de operatie. Ik geloofde niet dat het mij zou lukken. Maar ik deed toch mee, en het lukte! Dat was een emotioneel moment, en heel belangrijk. Ik kreeg er meer zelfvertrouwen door. Die vaatchirurg hielp me dus met veel meer dan alleen nieuwe vaten."

"In het ziekenhuis voelde ik me fijn, het voelde veilig. Maar na 6 dagen moest ik naar huis. Ik wilde eigenlijk niet, maar ik was voldoende opgeknapt om thuis verder te herstellen. Het voordeel was dat ik met Kerst weer thuis was. Sinterklaas had ik gemist, maar met Kerst zat ik aan tafel. Het kostte wat moeite, maar ik zat er. Rechtop en met een net jasje aan."

"Ik ging naar mijn ouders om in alle rust te herstellen. Thuis zouden de kinderen te veel energie van me vragen. Bovendien was ik bang voor corona. Dat kon ik er niet bij hebben. Ik kon helemaal niks en hoesten deed vreselijk pijn. Ik was gewoon opengezaagd, en de weken daarna voelde ik dat maar al te goed. Die eerste weken slikte ik alleen maar pijnstillers. Daardoor kon ik de dagelijkse dingen weer voorzichtig oppakken."

"Ik kan nu zeggen dat ik weer op 100% zit. Natuurlijk gebruik ik nog medicijnen, maar ik kan weer racefietsen, hardlopen en voetballen. Bij een pittige zaalvoetbalwedstrijd merk ik de eerste minuten wel dat mijn lichaam anders reageert dan vroeger. Maar dat went snel. Het was zo'n mijlpaal toen ik weer mee kon doen in de competitie! Het belangrijkste is dat ik weer helemaal mee kan draaien. Dat ik weer kan sporten, onderdeel ben van een groep. Dan tel je weer mee."

"Als ik terugkijk, heb ik in de jaren voor het infarct af en toe wel iets gemerkt. Het waren kleine momentjes, een soort ‘speldenprikjes’. Het kwam even op, maar ging daarna ook weer weg. Dit gebeurde vooral als ik intensief sportte, zoals hardlopen en fietsen. Hierbij voelde ik soms steken of pijn. Maar ik had geen idee dat dit mijn hart was. Ik dacht eerder dat ik aan mijn conditie moest werken."

“We weten niet wat de oorzaak is, dat vind ik vervelend. Ik leefde best gezond en heb nooit gerookt. Daar ligt het dus niet aan. Er is een DNA-verwantschapsonderzoek gedaan, maar daar kwam niets uit. Hart- en vaatziekten komen voor in mijn familie. Mijn grootouders hadden ze ook; mijn opa heeft op dezelfde jonge leeftijd een openhartoperatie gehad.

Mijn 2 jongere broertjes zijn onderzocht, maar zij mankeren niks. Hun vaten zijn gelukkig helemaal schoon. Ze blijven wel onder controle. Mijn kinderen hoeven gelukkig geen medicijnen te slikken vanaf jonge leeftijd. Wel is het verstandig dat ze op een bepaalde leeftijd een bloedonderzoek krijgen.”

“Het is heel belangrijk dat er onderzoek wordt gedaan naar het eerder herkennen van slagaderverkalking. Stel je voor dat mijn kinderen hiermee te maken krijgen, of misschien zelfs mijn kleinkinderen! Wat is er op medisch gebied mogelijk over 20 à 30 jaar? Kunnen we slagaderverkalking voorkomen? Of nog beter: repareren? Misschien zijn er wel ‘synthetische’ aderen die levenslang meegaan. Dan heb je er helemaal geen last meer van. Of je hoeft geen medicijnen meer te gebruiken. Dat zou geweldig zijn!”